Με την αξιολόγηση να μην πηγαίνει πολύ καλά και τα σενάρια για εκλογές να φουντώνουν, η συγκυβέρνηση εμφανώς «ανεβάζει στροφές» επικοινωνιακά. Αναμενόμενο, αν μη τι άλλο.
Επειδή όμως με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση τίποτα δεν είναι όπως παλιά, δεν αρκείται στην παροχολογία και στον, καθιερωμένο πια, προεκλογικό μποναμά, αλλά αποπειράται και την αναβίωση της αντιευρωπαϊκής «επανάστασης». Δηλαδή, την ανασυγκρότηση του εθνικολαϊκιστικού μπλοκ, που γνωρίσαμε το καλοκαίρι του ’15 και θέλει ως βασικό συστατικό του το, εδώ και λίγα χρόνια κοινοβουλευτικό, νεοναζιστικό μόρφωμα. Και αυτό είναι πολύ σοβαρότερο από μερικά ευρώ στους συνταξιούχους.
Σε ό,τι αφορά τους φύσει και θέσει εκπροσώπους τού εν Ελλάδι φασισμού λοιπόν, την τελευταία βδομάδα μόνο είχαμε δύο κολακευτικές αναφορές από κυβερνητικά στελέχη, λίγο νωρίτερα μία κοινή ‒υπουργών παρόντων‒ επίσημη εμφάνιση «πατριωτικού» χαρακτήρα και εσχάτως μία (όχι και τόσο) περίεργη σιωπή από μέρους τους απέναντι στον… χουβαρντά με τα ελληνικά νησιά υφυπουργό Παιδείας. Για να μην επεκταθούμε στη γενικότερη ανεκτικότητα που απολαύουν.
Σε αυτή την κυβερνητική προσέγγιση, θύμα δεν είναι απλά η δημοκρατία, γενικώς και αορίστως. Είναι ο καθένας από εμάς. Μαζί και αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή, ακόμα κι αν (κάνουν πως) δεν το γνωρίζουν.
Επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα αυταπόδεικτο, να θυμίσουμε ότι αναφερόμαστε σε ένα κόμμα που έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη δολοφονίας (και όχι μόνο), δηλαδή, επισήμως ενστερνίζεται τη βία απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους και, παρεμπιπτόντως, αφού δεν μιλάμε απλά για αναφορά σε ένα καταχωνιασμένο καταστατικό αλλά για επίσημες, δημόσιες τοποθετήσεις, κανένας Έλληνας δεν δικαιούται να πει «δεν ήξερα».
Μπορεί στη χώρα μας να είχαμε και παλιότερα ζητήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας και, γενικότερα, καταπίεσης της ατομικότητας, αλλά όταν, αντί να προσπαθούμε να τα λύσουμε, τα κάνουμε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και, περαιτέρω, αντί να τα αντιμετωπίσουμε έστω κατόπιν εορτής, τα ανάγουμε σε ρυθμιστή του πολιτικού σκηνικού, τότε το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό αλλά ηθικό.
Με άλλα λόγια, δεν ομιλούμε για μια απλή αντιπαράθεση μεταξύ αντιευρωπαϊκής και ευρωπαϊκής τάσης, αλλά μεταξύ απανθρωπιάς και ελευθερίας.
«Σιγά το δίλημμα» θα πει κάποιος. Αυτονόητα πράγματα.
Εάν νομίζουμε ότι στην Ελλάδα είναι αυτονόητα, έχουμε τυφλωθεί από την καλή μας τύχη να ανήκουμε στην πλειοψηφία. Η οποία τύχη δεν είναι καθόλου δεδομένη, όσο εξελίσσεται αυτή η πολιτική νομιμοποίηση του νεοναζιστικού μορφώματος.
Και, ελλείψει των αυτονόητων, είναι σκόπιμο η βάση της Σύνθεσης των δυνάμεων της λογικής σε αυτή τη χώρα, όχι μόνο να αποδοκιμάζει παντοιοτρόπως την προαναφερόμενη εθνικολαϊκιστική σύγκλιση, αλλά να επαναλαμβάνει τα βασικά.
Ότι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι πάνω από όλα.
Ο σεβασμός και η προστασία της Ατομικότητας είναι το θεμέλιο της σύγχρονης δημοκρατίας, της οποίας πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι η προσφορά ισότητας στις ευκαιρίες και στα δικαιώματα των πολιτών της.
Επιπλέον, κάθε διάκριση απέναντι στο Νόμο, με βάση τη θρησκεία, τη φυλή, το φύλο, την ηλικία, το σεξουαλικό προσανατολισμό ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του Ατόμου, είναι, χωρίς περιστροφές, απαράδεκτη.
Αυτά τα λίγα.
Αν τα αγνοούμε, έχουμε ήδη χρεοκοπήσει και δεν το ξέρουμε.
Μιχάλης Δεμερτζής
Ιδρυτικό Μέλος Ευ.Με.ΣΥΝ - Τομεάρχης Θέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου