Η απογοήτευση από την Κεντροαριστερά

Ο Μιχάλης Δεμερτζής είναι

Ιδρυτικό Μέλος και Τομεάρχης

Θέσεων της ΕΥΜΕΣΥΝ

Ενώ διάγουμε τον τρίτο χρόνο ζωής μίας κυβέρνησης με έντονα χαρακτηριστικά εθνικολαϊκισμού και η ανάγκη για σοβαρές και ουσιώδεις πολιτικές προτάσεις μεγαλώνει εκθετικά, η προσφάτως ενισχυμένη αρχηγός της Κεντροαριστεράς έκανε την εξής δήλωση:

«Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο κ. Τσίπρας κυβερνά με μια ακροδεξιά απόφυση και υλοποιεί τις πιο συντηρητικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που του επέβαλαν οι συντηρητικοί κύκλοι της Ευρώπης ακριβώς γιατί είχε πλήρη αδυναμία να διαπραγματευθεί σωστά με ένα τεκμηριωμένο σχέδιο.»

Δεν πρόκειται για μία τυχαία δήλωση. Πρόκειται για τα πρώτα λόγια της αρχηγού μετά τις πετυχημένες εκλογές του νέου φορέα, άρα και για ξεκάθαρες κατευθυντήριες γραμμές ως προς τον τρόπο που θα πολιτευθεί η Κεντροαριστερά.

Ως εκ τούτου, πρόκειται και για μεγάλη απογοήτευση.

Ενώ η χώρα χρειάζεται ένα διευρυμένο μέτωπο λογικής απέναντι στον παραλογισμό που γεννά η σύμπραξη του κομματισμού με τον λαϊκισμό, η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα δυσκολεύεται να καταλάβει τι είναι νεοφιλελευθερισμός και τι είδους αλλαγές θα ωφελήσουν τον τόπο, έστω σε ένα γενικό πλαίσιο.

Ξανά ακούσαμε ότι οι εχθροί μας είναι κάποιοι κύκλοι κάπου στα ξένα και ότι τα προβλήματά μας θα τα λύσει πιο αποτελεσματικά μία ακόμα διαπραγμάτευση από ό,τι μία έστω μεταρρύθμιση.

Γιατί, οι ψηφίσεις δυσάρεστων νόμων στο Κοινοβούλιο δεν είναι μεταρρύθμιση, πρέπει κάποτε να το καταλάβουμε αυτό, αλλά πώς θα το καταλάβουμε, αν δεν το καταλαβαίνουν και οι- σοβαροί υποτίθεται- πολιτικοί μας;

Επίσης, οι πραγματικές αλλαγές που ζούμε- οι δυσβάσταχτοι φόροι, οι αυξήσεις των εισφορών, η συνύπαρξη των χαμηλών μισθών με τις υψηλές τιμές, η μεγέθυνση της μαύρης αγοράς, η ίδια η ύφεση- είναι αποτέλεσμα νεοφιλελευθερισμού με τον ίδιο τρόπο που η παχυσαρκία είναι αποτέλεσμα της έντονης άσκησης.

Το να κάνει κάποιος πολιτικός στην Ελλάδα μία δήλωση λες και έχουμε πρωθυπουργό την Μ. Θάτσερ, μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα ψηφοθηρικά, αλλά, χωρίς περιστροφές, κάνει κακό στη χώρα.

Έχουμε ξαναπεί ότι αν δεν συγκλίνουν οι υγιείς, μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του τόπου σε ένα ενιαίο ρεύμα, δεν θα εκφραστεί επαρκώς ποτέ το πάγιο αίτημα για ένα διαφορετικό και καλύτερο αύριο. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχει και το πεδίο για τη σύγκλιση. Εάν μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων, ο λαϊκισμός επικρατεί τόσο εξόφθαλμα και στον (υπό διαμόρφωση) «τρίτο πόλο» της εγχώριας πολιτικής, το πεδίο είναι ελάχιστο και η δυναμική για αλλαγή γίνεται δυναμική για παρακμή.

Η ειρωνεία σε όλα αυτά είναι πως ο εν λόγω φορέας ονομάζει εαυτόν «προοδευτική παράταξη». Πρόοδος είναι πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα όχι το αναμάσημα της αντιευρωπαϊκής ρητορικής.

Για να μην παρεξηγηθούμε, η Ελλάδα χρειάζεται την Κεντροαριστερά. Όχι έτσι όμως.

Χρειάζεται μία σοβαρή εναλλακτική πρόταση ανάμεσα στα δύο κόμματα που ερίζουν για την εξουσία, πάντα με το βλέμμα στην Ευρώπη, γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι χωρίς συναίνεση, χωρίς ευρείες πολιτικές συνεργασίες, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση. Όχι σαν κανονικό κράτος τουλάχιστον…